In het begin van de twintigste eeuw werden bij de opgraving bij Mohenjo-daro steentjes gevonden, die toen door archeologen werden geïdentificeerd als knikkers. Knikkers worden vaak genoemd in de Romeinse literatuur, zoals in het gedicht Nux van Ovidius (waarin wordt gesproken over het spelen van het spel met walnoten) en er zijn veel voorbeelden van knikkers en van opgravingen van sites die verband houden met Chaldeeën van Mesopotamië en het oude Egypte. Ze waren meestal gemaakt van klei, steen of glas. Knikkers arriveerden in Groot-Brittannië, geïmporteerd uit de Lage Landen, tijdens het middeleeuwse tijdperk.

In Australië werden spellen gespeeld met knikkers van verschillende groottes. De kleinste en meest gebruikelijke was ongeveer 15 mm (5/8 in) in diameter. De twee grotere, waardevollere maten werden semi-bowlers en Tom-bowlers genoemd, respectievelijk ongeveer 20 mm en 25 mm in diameter. Ze werden op vrijwel dezelfde manier gebruikt als gewone knikkers, hoewel ze soms ongeldig zouden worden verklaard vanwege het voordeel van hun grotere massa en traagheid. Eigenaars van grote knikkers waren ook bang om ze te gebruiken, anders zouden ze voor een andere speler verloren gaan als bewaarder.

“Vuren” van een marmer betekende dat een speler zijn of haar knikker moest vegen vanuit een stationaire positie van zijn hand. Geen enkel deel van de hand dat het marmer afschiette mocht zich voor de positie bevinden waar het marmer op de grond had gestaan. Met die hand zou hij het marmer uit zijn of haar hand vegen of afvuren, meestal met de knokkel op de rug van zijn of haar hand op de grond, en meestal met de duim van die hand om dat te doen. Alle schoten van het spel werden op deze manier uitgevoerd, behalve de zeer aanvankelijke toonhoogte richting het konijnenhol dat het spel startte.

Zodra een speler in staat was om zijn of haar knikker in het gat te laten landen, zou hij onmiddellijk zijn knikker vuren op de knikkers van zijn tegenstander. Dit kan natuurlijk behoorlijk vervelend of frustrerend zijn als een speler al behoorlijk wat hits op het marmer van een andere speler heeft opgebouwd! De meest bekwame spelers namen dus geen toevlucht tot dit soort tactieken.

Natuurlijk was het de truc om de betreffende marmer van de tegenstander 3 keer te raken en vervolgens ‘weg te rennen’ naar het konijnenhol, want toen je het marmer eenmaal in het gat had gelegd, had je meteen je slag en liet je dus helemaal geen kans om je tegenstander om zijn / haar marmer terug te trekken voordat “de Kill” erop is gemaakt.

In India zijn er veel spellen met knikkers. Een eenvoudig spel met knikkers wordt “Cara” genoemd, waarbij elke speler een of meer knikkers in een lange rij knikkers stopt, waarbij elke knikker een centimeter of iets meer is, los van elkaar. Hierna gooit elke speler een ander marmer zo ver mogelijk van de lijn, loodrecht. In dit spel krijgt de speler wiens knikker het verst van de knikkers verwijderd is, de eerste kans om op de knikker te slaan