Adelaars vindt je bijna in alle delen van de wereld. Adelaars zijn vergelijkbaar met de Buteos, of buizerd haviken, maar zijn groter zowel in lengte als in wijdverspreiding (tot 228 mm) en hebben snavels bijna net zo lang als hun hoofden. Het zijn solitaire vogels, waarvan gezegd wordt dat ze voor het leven paren. Het nest van takjes en takken wordt gebouwd op een uitkijkpunt hoog in een boom of op een klif in een permanent voedergebied en wordt elk jaar toegevoegd, het afval van de vorige nesten ontbindt onder de nieuwe toevoegingen. Nesten kunnen enorm worden, tot een meter of tien en kunnen ook meer wegen dan 500 kilo.De adelaars (meestal twee) ontwikkelen geen volwassen markeringen tot hun derde jaar, wanneer ze de ouderlijke bescherming verlaten en hun eigen partners zoeken.

De Amerikaanse kale, of wit koppige adelaar (Haliaetus leucocephalus) wordt gevonden in alle delen van Noord-Amerika in de buurt van water en voedt zichzelf voornamelijk door dode vissen of ze beroven de vangst van Arends en knaagdieren.

De noordelijke soort is voornamelijk te vinden in Canada. Ze zijn donkerbruin met witte kop, nek en staartveren. Ze zijn iets groter dan de zuidelijke die zich door de verenigde staten uitstrekt.

 Met slechts 417 bekende broedparen in de 48 aangrenzende staten in 1963, verdween de kale adelaarsbevolking alarmerend; een decennium later werden ze op de lijst met bedreigde diersoorten geplaatst. In een van de grootste succesverhalen in het herstel van soorten hadden instandhoudingsmethoden zoals het verbod op DDT en het verbod op de jacht op arenden aan het begin van de 21e eeuw. verhoogde de broedpopulatie in de onderste 48 staten tot zo’n 5.000 paren. In 1995 werd de zeearend uit de bedreigde status verwijderd en in 2007, toen er bijna 10.000 broedparen waren in de onderste 48, werd deze verwijderd van de bedreigde status. De Amerikaanse zeearend (en de gouden arend) worden nog steeds beschermd door de federale wetgeving.

De gouden of bergarend is wijdverspreid op het noordelijk halfrond, in de Verenigde Staten meestal in het Westen. In tegenstelling tot de Amerikaanse zeearend is het een agressief roofdier. In Azië wordt het getraind om op klein wild te jagen. De volwassene is roetbruin met taaie kop- en nekveren; in tegenstelling tot die van de Amerikaanse zeearend, zijn de poten bevederd ten opzichte van de tenen. De grijze en Stellers zeearenden (ook in het geslacht Haliaetus) zijn tegenwoordig in koudere gebieden van het noordelijk halfrond.

Adelaars zijn indrukwekkend zowel qua grootte als vanwege hun angstaanjagende blik en schoonheid – zijn al lang symbolen van koninklijke macht en verschenen al sinds de oudheid op munten, zegels, vlaggen en normen. De adelaar was het logo van een van de Ptolemaeën van Egypte en werd gedragen door de normen van de Romeinse legers en de troepen van Napoleon. De Amerikaanse zeearend werd het nationale logo van de Verenigde Staten door het Congres in 1782. In de folklore is het vermogen van de adelaar om prooien uit te roeien, waaronder kinderen overdreven, zelfs de krachtige steenarend kan niet meer dan 3,6 kg optillen.