Duits-Duitse grens
De bekende Duitse-Duitse grens was een 1378 kilometer lange grens tussen de Duitse Democratische Republiek (Ook wel bekend als Oost-Duitsland) en de Bondsrepubliek (Ook wel bekend als West-Duitsland). Het was niet alleen de scheiding tussen West-Duitsland en Oost-Duitsland, het was ook de grens tussen de Europese gemeenschap en het Oostblok. Hiermee was de Duitse-Duitse grens ook onderdeel van het ijzeren gordijn. Ook had de Duitse-Duitse grens een erg apart gedeelte, dit was in Berlijn en staat ook wel bekend als de Berlijnse muur. De Berlijnse muur was een muur van ongeveer 3,60 meter hoog die dwars door Berlijn heen liep. De muur werd in gebruik genomen vanaf 13 Augustus tot en met 9 November 1989. De Duitse-Duitse grens mocht ook aardig wat kosten, de kosten van de gehele bouw gedurende 1961 tot 1964 kostte ongeveer 1,75 miljard Ostmark, dit was de valuta van Oost-Duitsland. De waarde daarvan is vrij lastig te zeggen omdat de koers enorm fluctueerde. Van de 1,75 miljard Ostmark ging ongeveer 400 miljoen Ostmark naar de bouw van de Berlijnse muur. De kosten vuur de Duitse-Duitse grens bedroegen ongeveer 500 miljoen Ostmark per jaar.
De slachtoffers
Er waren ook de nodige slachtoffer bij betrokken, bijvoorbeeld mensen die probeerde te vluchten naar de andere kant. Volgens de Duitse justitie waren er zeker 270 doden, maar er zijn erg veel bronnen die zeggen dat dit niet kan kloppen en het aantal ligt op minimaal 400 doden. In totaal zijn er ook ongeveer 25 grenswachter omgekomen, dit komt door verschillende redenen. Er zijn ook enorm veel dieren omgekomen bij de grensposten, voornamelijk herten en wolven. Vluchten naar de andere kant van de grens berlijnse muurEen vlucht van oost naar west Duistland werd door de Oost-Duitsers ook wel een republikflucht genoemd. De meeste mensen waren gevlucht toen de Berlijnse muur in aanbouw was, dit waren zo een 2,75 miljoen mensen. Vanaf 1952 werd de grens bewaakt door Oost-Duitsland maar ze mochten nog wel oversteken, vanaf 1961 werd de grens bewaakt door wachttoren, soldaten en landmijnen. De soldaten hadden een schietbevel, dus als het nodig was mochten ze zelfs schieten. Doordat de grens zo streng bewaakt werd was het bijna onmogelijk om nog over te steken. Op 12 Januari 1968 werd de (Poging tot) republikflucht strafbaar. De straffen verschilde van twee jaar bij de lichtere gevallen tot aan vijf jaar bij de iets wat heftigere gevallen. In totaal zijn er ongeveer 70.000 mensen die zijn veroordeeld wegens (Poging tot republieksvlucht).
Bij de grens zelf
De grens werd constant bewaak door ongeveer 40.000 man. De grenszone werd in bewoonde gebieden verlicht wanneer het donker was. De Oostzee is een mooie plek om illegaal bij het andere rijk binnen te komen, maar zo dachten velen, daarom stond er altijd bij de Oostzee veel bewaking. Op een gegeven moment werden de Duitsers zo wanhopig om naar de andere kant te komen dat ze waren begonnen met het graven van tunnels. Volgens erg goed ingevoerde bronnen waren tunnels tocht wel een van de meest effectieve smokkelmanieren die er waren.
