Een leger (van Latijnse “wapens” via de oude Franse armée, “gewapend” (vrouwelijk)) of grondtroepen is een gevechtseenheid die meestal op het land vecht. In de meeste gevallen is het de landgebonden militaire tak, de servicetak of de gewapende dienst van een land of een staat. Het kan ook luchtvaartactiva omvatten door het bezitten van een legerluchtvaartcomponent. In bepaalde landen verwijst de term leger naar de volledige strijdkrachten van een natie (bijvoorbeeld People’s Liberation Army). Binnen een nationale militaire macht kan het woord leger ook een veldleger betekenen. Ze verschillen van legerreserves die alleen worden geactiveerd in tijden als oorlog of natuurrampen.

In verschillende landen wordt het leger officieel het landleger genoemd om het te onderscheiden van een luchtmacht genaamd het luchtleger, zo als Frankrijk. In dergelijke landen behoudt het woord ‘leger’ op zichzelf de connotatie van een landmacht die algemeen wordt gebruikt. Het huidige grootste leger ter wereld, naar aantal actieve troepen, is de leger van China met een aantal van 1.600.000 actieve troepen en 510.000 reservisten, gevolgd door het Indiase leger met een aantal van 1.129.000 actieve troepen en 960.000 reservisten.

Volgens de afspraak wordt onregelmatig militairen begrepen in tegenstelling tot reguliere legers die langzaam uit persoonlijke lijfwachten of elitemilitie zijn gegroeid. Regelmatig verwijst dit in dit geval naar gestandaardiseerde doctrines.

In de vroegste middeleeuwen was het de plicht van elke aristocraat om gehoor te geven aan de oproep om te strijden met zijn eigen uitrusting, boogschutters en infanterie. Dit gedecentraliseerde systeem was noodzakelijk vanwege de sociale orde van de tijd, maar kon leiden tot bonte krachten met variabele training, uitrusting en vaardigheden. Hoe meer middelen de edele had, hoe beter zijn troepen zouden zijn.

De ridders werden ten strijde getrokken door feodale en sociale verplichtingen, en ook door het vooruitzicht van winst en vooruitgang. Degenen die goed presteerden, zouden hun grondbezit waarschijnlijk vergroten en doorgroeien naar de sociale hiërarchie. [Nodig citaat] Het vooruitzicht van aanzienlijke inkomsten uit plundering en het opofferen van gevangenen was ook belangrijk. Voor de bereden ridderoorlog zou een relatief lage risico-affaire kunnen zijn.

Naarmate de centrale regeringen groeiden, begon ook een terugkeer naar de burgerlegers uit de klassieke periode, toen centrale heffingen van de boeren het centrale rekruteringsinstrument begonnen te worden. Engeland was een van de meest gecentraliseerde staten in de Middeleeuwen, en de legers die vochten in de Honderdjarige Oorlog waren, voornamelijk, samengesteld uit betaalde professionals.

In theorie was elke Engelsman verplicht veertig dagen te dienen. Veertig dagen was niet lang genoeg voor een campagne, vooral niet op het continent.

Aldus werd het scutage geïntroduceerd, waarbij de meeste Engelsen betaalden om aan hun dienst te ontsnappen en dit geld werd gebruikt om een permanent leger te creëren. Bijna alle hoge middeleeuwse legers in Europa waren echter samengesteld uit een groot aantal betaalde kerntroepen en er was vanaf ten minste de vroege 12e eeuw een grote huurmarkt in Europa.

Naarmate de middeleeuwen vorderden in Italië, begonnen Italiaanse steden vooral te vertrouwen op huursoldaten om hun gevechten te doen in plaats van de milities die de vroege en hoge middeleeuwse periode in deze regio hadden gedomineerd. Dit zouden groepen carrièresoldaten zijn die een vaste rente zouden krijgen. Huurlingen waren meestal effectieve soldaten, vooral in combinatie met de staande krachten.